Bill Jee

Bil Jee jest trzecią, ostatnią z ręcznych (bez broni i nie na przyrządzie) form nauczanych w Wing Chun.  Sekretnie skrywana forma - do niedawna niewiele osób ją widziało, nie mówiac o opanowaniu zaartych w niej technik i zasad Jednakże Wielki Mistrz William Cheung postanowił to zmienić poprzez nauczanie szerokiego grona instruktorów, a także napisanie, dostępnej dla wszystkich zainteresowanych, książki „Wing Chun Bil Jee the Deadly Art of Thrusting Fingers” (ksiązka nie ukazała się w Polsce, dostępna jednak w j. ang). Trzymanie ruchów formy w sekrecie wynikało z faktu, iż  ukazywała ona mocno strzeżona sztukę, a przynajmniej jej fragment, powszechnie znaną jako Dim Mak. Sztuka wykorzytuje uderzenia w ściśle określone miejsca celem zakłócenia energi w ciele przeciwnika, a tym samym pozbawienia go zdrowia i/lub zycia. Skutek tego typu uderzeń może być natychmiastowy lub też opóźniony w czasie zgon.Cała sztuka Dim Mak (tłum.  Dotyk Śmierci) ma bardzo ścisły związek ze znajomościa akupunktury, akupresury, znajomością przepływu energii w cyklach dobowych i dłuższych, co w połączeniu z koniecznością doskonałego opanowania precyzji, siły uderzeń oraz umiejętności wykorzystywania sytuacji aby je zadać, czyni z niej sztukę, którą potrafi posłużyć się naprawdę niewielu ludzi na świecie. Jest tak pomimo, iż uchylono niemały rąbek jej tajemnicy.

> Bil Jee oznacza wpychające/strzelające palce. Sformułowanie to trafnie opisuje najbardziej znaczące aspekty formy. Mocne i szybkie pchnięcia/uderzenia palcami w formie Bil Jee są jednocześnie niezwykle proste, jak i głęboko skomplikowane. Szczególnie trudne jest w formie wykorzystanie niewielkich odległości do rozwijania uderzenia, prawidłowego oddychania i koncentrowania energii. Umiejętności te są cennym narzędziem w arsenale, które adept powinien mieć w rezerwie oraz stosować tylko i wyłącznie w sytuacjach nadzwyczajnych.

Wiele stylów sztuk walki wykorzystuje technikę ukłuć palcami co zapewnia większy zasięg, jednak wymaga dużej precyzji by nie narazić palców na złamanie/wybicie trafieniem w twardą część ciała przeciwnika (np. kość). Podstawowa różnica techniki Bil Jee w stosunku do innych systemów to praca nadgarstka w momencie uderzenia. Gdy palce zaczynają nawiązywać kontakt z celem nadgarstek musi obrócić się w taki sposób by wkręcić palce w cel. Ruch ten dodatkowo chroni stawy i kości palców przed nadmierną absorpcją siły uderzenia. Bez tego działania najbardziej prawdopodobnym wynikiem będzie ciężkie uszkodzenie stawów/kości palców. Shil Lim Tao uczy techniki bil jee z poziomo ułożonymi dłońmi i palcami ustawionymi do wewnątrz, Chum Kil pionowo z palcami skierowanymi w dół. W formie która w swej nazwie nosi nazwę tej techniki oferuje się praktykowi oba ułożenia dłoni i wszystkie cztery kierunki: pace w górę, w dół (przy pionowej dłoni) oraz do wewnątrz i na zewnątrz (przy dłoni poziomej). Kiedy palce uderzają nadgarstek pracuje w przeciwnym kierunku: place w dół nadgarstek w górę, palce na zewnątrz nadgarstek do wewnątrz itd.

Bil Jee wykorzystuje zarówno zakres długich jak i krótkich ataków obejmujących techniki uderzeń palcami - bil jee, uderzenia łokciami oraz kopnięcia.
Tak jak forma Chum Kil w formie Bil Jee nie jest formą wykonywaną w miejscu. Praca nóg zawarta w niej rzuca jeszcze więcej światła na wykorzystanie poruszania się w systemie Wing Chun. Trzecia forma dodaje wykorzystanie przyjęcia pozycji neutralnej przed wykonaniem kroku, krok przez pozycję T, krok okrężny. Poprzez praktykę Chum Kil oraz Bil Jee praktyk utrwala pamięć mięśniowo-szkieletową potrzebną podczas poruszania się podczas ćwiczenia i walki. Pozwala to na swobodę poruszania się bez świadomego wysiłku oraz ułatwia unikanie walki z siłą w przypadku konfrontacji z przeciwnikiem, przy jednoczesnym uzyskaniu korzystnej pozycji własnej jak i względem przeciwnika. Jest to niezbędne by mówić o umiejętności zastosowania w praktyce Tradycyjnego Wing Chun.
Tradycyjne Wing Chun postrzega walkę jako 5 odrębnych etapów:
- przed kontaktem
- kontakt
- wymiana
- pościg
- ucieczka

Względna odległość pomiędzy adeptem a jego przeciwnikiem określa pierwsze trzy etapy. Czwarty etap może być zwarty w każdym z poprzednich, zaś piąty jest taktycznym manewrem by odzyskać dogodne położenie. Forma Bil Jee ukazuje wszystkie pięć w/w etapów. Dodatkowo istotnym elementem szkolenia Wing Chun jest umiejętność przerwania ruchu i/lub zmiany jego kierunku w dowolnym czasie jego trwania. System wyżej ceni tą zdolność, dla utrzymania której każe ćwiczącemu poświęcić szybkość i siłę wykonywanych ruchów. Doskonałe zrównoważenie pozycji zdobyte poprzez rozłożenie ciężaru 50/50 pomaga zarówno kształtować i utrzymywać tę cechę na odpowiednim poziomie.
Istnieje wiele celów dla uderzeń bil jee. Najczęściej mówi się podczas nauczania i pracy nad formą o celowaniu w miękkie rejony na głowie, szyi, tułowiu – te części ciała posiadają dużą ilość punktów nacisku. Aby skutecznie trafiać w cele przeznaczone dla techniki bil jee potrzebna jest zarówno szybkość jaki duża precyzja.
Wing Chun została nazwana „nauką w walce”, ponieważ wszystkie metody są w nim oparte na naukowych podstawach fizyki i matematyki. Jeśli zatem Wing Chun postrzegamy jako sztukę to Bil Jee można uznać za podsumowanie i rachunek systemu. Oczywiście jest to wyższa matematyka, która jednak nie znajduje się poza zasięgiem adepta Wing Chun.